Dapatan Merdeka Centre yang menunjukkan bahawa hanya 13% kaum Melayu-Islam yang menyokong DS Anwar Ibrahim untuk diangkat sebagai Perdana Menteri, tidaklah mengejutkan.
Kajian tersebut telah dibuat sebelum kes tuduhan ‘Yusoff Rawther terhadap pencabulan Anwar’ meletus ke seluruh negara, baik melalui media dalam talian, mahupun media arus perdana.
Mutakhir ini sokongan terhadap Anwar dipercayai terus merosot setelah TS Muhyiddin Yassin ditabalkan sebagai PM-8, menggantikan Tun Mahathir yang telah meletakkan jawatan.
Kajian Merdeka Centre mungkin memberi sedikit harapan kepada Anwar apabila 58% kaum Cina, dan 62% kaum India menyokong Anwar. Walau bagaimanapun secara keseluruhan Anwar hanya mendapat 32% sokongan daripada semua kaum.
Lebih daripada itu, Tun Mahathir yang kini dilihat amat tidak popular pada persepsi majoriti rakyat kelas menengah dan rendah, telah memperoleh sokongan 42% iaitu 10% lebih tinggi daripada Anwar mengikut kiraan purata daripada sokongan semua kaum.
Anwar sememangnya boleh mencanangkan bahawa kajian Merdeka Centre tidak signifikan.
Namun hakikatnya, majoriti rakyat sememangnya menolak Anwar, bukan sekadar kerana janji kosong Anwar yang terkenal sebagai ‘sesumpah’ terhadap ‘harga petrol akan turun dalam tempoh 24 jika PH menang’, atau ‘saya tidak akan pijak lagi bumi Sarawak jika saya mungkir janji’, sebaliknya ia lebih condong kepada soal moral dan aqidah Anwar sendiri serta sikap ‘pandai cakap seperti orang mabuk’.
Anwar juga terpukul apabila kerajaan PN telah berjaya dalam masa beberapa hari berkuasa, menurunkan harga petrol kepada RM1.44 jauh lebih rendah daripada janji ‘keling’ Anwar sebelum PRU14 tempoh hari.
Senario politik hari ini jelas menunjukkan bahawa sokongan rakyat terhadap Anwar jatuh merudum, kecuali bagi golongan yang mempunyai kepentingan tertentu dalam konteks oportunis politik, mencairkan kekuatan Islam, mengukuhkan liberalisme serta pluralisme agama, khususnya daripada golongan bukan Islam.
Pastinya golongan yang menyokong LGBT dan menolak perundangan dan menolak peraturan yang condong kepada Islam seperti ‘SIS’, Dong Zong, Hindraf, DAP dan konco-konconya amat cenderung menyokong Anwar.
Malangnya golongan ini bukanlah majoriti.
Lantas, sekiranya diadakan Pilihan Raya ala-Indonesia atau Amerika Syarikat dalam konteks memilih Presiden, pastinya Anwar juga akan turut kecundang kerana rakyat tidak percaya dengan pepimpin hipokrit, tidak tunaikan janji, malah dipersepsikan sebagai ‘sesumpah.’
Dengan itu rakyat, tidak hairan sekiranya sebelum 28 Februari lalu, Tun Mahathir keberatan untuk menyerahkan kuasa PM kepada Anwar kerana rakyat sebenarnya telah menolak Anwar.
Penyalahgunaan kuasa oleh konco-konco Anwar seperti DAP juga dilihat amat ketara apabila pemimpin mereka ditonjolkan sebagai penyokong kepada pengganas LTTE, ideologi komunisme, perompak aset negara, dan bekas pengganas komunis.
Adakah bagi Guan Eng dan DAP, dendam bekas ATM, Polis Hutan dan PDRM sendiri terhadap keganasan gerila komunis akan mudah terpadam begitu sahaja?
Malah hari ini DAP sudah kepanasan punggung apabila sekolah vernakular ditonjolkan sebagai bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan Persekutuan. Lebih lagi apabila tuntutan dibuat di mahkamah untuk memansuhkan sekolah vernakular dan UEC tidak diiktiraf oleh Kementerian Pendidikan.
Perkembangan mutakhir menunjukkan bahawa rakyat seluruh negara telah sedar tentang kepincangan kerajaan PH, terutamanya dalam hal ekonomi, sistem perundangan yang genjot dan isu integrasi nasional yang kritikal.
Kerajaan PN hanya menunggu masa untuk membuka kes-kes genjot yang digugurkan oleh Tommy Thomas.
Nampaknya sementara waktu ini, konco-konco Anwar, terutamanya DAP sedang diselamatkan oleh COVID-19. Pastinya setelah keadaan reda kembali, banyaklah kes berprofil tinggi PH akan diheret ke mahkamah.
Kewibawaan seseorang pemimpin bukan hanya dilihat sebagai bersih dari aspek lahiriah, tetapi hendaklah juga dipersepsikan bersih dalam minda rakyat.
Masyarakat yang masih mahu memilih pemimpin bekas banduan yang disabitkan dengan kes jenayah seksual songsang, adalah suatu gejala yang amat aneh dan tidak masuk akal.
Anwar mungkin boleh menipu Erdogan, Yusuf Qardawi dan pemimpin luar yang lain, tetapi Anwar tidak boleh menipu rakyat yang lebih kenal siapa Anwar di hadapan mata mereka.
Program Jelajah Mandat Rakyat PH juga nampaknya tiada sambutan rakyat kecuali kerusi kosong yang setia.
Rakyat lebih rela DYMM SPB YDP Agong menentukan siapakah yang layak menjadi PM ke-8.
Rakyat malu Malaysia melantik PM daripada tokoh politik yang disabitkan dengan gejala seks songsang, dan rakyat pun sedar bahawa mereka telah tertipu dengan PRU14 yang lewah dengan janji palsu, manifesto tong kosong, fitnah dan pembohongan.
*****
KOREK, BONGKAR, DEDAH 
Tinggalkan Jawapan